[czas]

świat dookoła mnie szary, ponury

a słowa trwają

łoskot na bębnach metalu, zwierzęca dokąd pędzisz tak panie?

On, stał dalej wyprostowany, niewzruszony jak światło. Kurz począł opadać. Oczom począł ukazywać sie ogrom spustoszeń dokonanych przez tornado. Miasto straciło zupełnie geometrię, ulice ustawiały się pod bylejakim kątem. Nawet bank spoczął bokiem do trotuaru. On jednak, najzupełniej pewien swojego położenia, trwał w bezruchu.

//on_postawa

(...) trwał w bezruchu. Żaden, choćby najmniejszy mięsień w jego ciele ani drgnął. Zdawałoby się - pełna statyka, swoboda, a tym samym - być może - harmonia. Ale gdy orzucić pochopne sądy i zacząć przyglądać się uważniej, dostrzec można siłę bijącą od wyprostowanej sylwewtki. Moc i energię rozpierającej każdy skrawek naprężonej skóry.
Trwał jak heros. Trwał, a głowa jego, choć niecałe 5 stóp nad ziemią, była nad chmurami, była wyalienowana w innej rzeczywistości.